نقش میانجی خودشفقتی و حرمت به خود در رابطه خود انتقادی با رفتارهای خود آسیب رسان در دانش آموزان نوجوان

مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه خود انتقادی با رفتارهای خود آسیب رسان با واسطه گریخودشفقتی و حرمت به خود در نوجوانان صورت گرفت . روش مطالعه، همبستگی از نوع تحلیلمسیر و جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان مشغول به تحصیل در پایه نهم، دهم، یازدهم ودوازدهم مدارس شهر مشهد بود. نمونه آماری به تعداد ۲۲۳ نفر با روش نمونه گیری در دسترسانتخاب و پرسشنامه های رفتارها و کارکردهای خودجرحی (گلن و کلونسکی، ۲۰۱۳)، شفقت بهخود (نف، ۲۰۰۳)، حرمت خود روزنبرگ (۱۹۶۵) و خود انتقادی تامپسون و زروف (۲۰۰۴) را بهصورت الکترونیکی تکمیل نمودند. داده های پژوهش با استفاده از اس پی اس اس و ایموس وشاخص های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شدند. نتایجحاکی از آن بود که رابطه معنیداری بین خود انتقادی با رفتارهای خود آسیب رسان، شفقت بهخود و حرمت به خود وجود دارد. همچنین رابطه بین شفقت به خود و حرمت به خود نیز بارفتارهای خود آسیب رسان معنادار بود. با تعدیل های صورت گرفته، شاخص های کلی برازشالگوی نقش میانجی شفقت به خود (CFI=۰/۹۹, AGFI=۰/۹۹, GFI=۰/۱, RSMEA=۰/۰۰۱, X۲=۰/۱۵) و حرمت به خود (CFI=۱, AGFI=۰/۹۸, RSMEA=۰/۰۰۱, X۲=۰/۱۴) را تایید کرد. با عنایت به نتایج حاصل از مدل پژوهش، توجه به شفقت خود و حرمت خود در رابطه با کاهش خود انتقادی و رفتارهای خود آسیب رسان نوجوانان پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

خود انتقادی ، خود آسیب رسانی ، خود شفقتی ، حرمت به خود ، نوجوانان