مدل یابی ارتباط پیشرفت تحصیلی با پیشرفت تحصیلی با نقش میانجی اهمالکاری و بیصداقتی تحصیلی در میان دانش آموزان دوره متوسطه دوم استان سیستان بلوچستان

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط امید به تحصیل با پیشرفت تحصیلی با نقش میانجی اهمالکاری تحصیلی و بی صداقتی تحصیلی در میاندانش آموزان دوره متوسطه دوم بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم استان سیستان بلوچستان در سالتحصیلی ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ است که شامل ۱۸۴۷ دانشآموز است. از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخابشدند . برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پیشرفت تحصیلی ، پرسشنامه بی صداقتی تحصیلی ، پرسشنامه اهمالکاری تحصیلی و پرسشنامه امید بهتحصیل خرمایی و کمری (۱۳۹۶) استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایبهمبستگی از امید به تحصیل به سوی پیشرفت تحصیلی معنی دار بود، در کل پیشرفت تحصیلی قادر به میانجیگری رابطه بین امید به تحصیل وپیشرفت تحصیلی بود؛ اما بی صداقتی تحصیلی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین اهمالکاری تحصیلی و پیشرفت تحصیلی باشد همچنین ضرایباستاندارد و سطح معنی داری برای مسیر امید به تحصیل به پیشرفت تحصیلی و همچنین اهمالکاری تحصیلی به پیشرفت تحصیلی مثبت و معنی دار میباشد و میتوان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و امید به تحصیل و اهمالکاری تحصیلی بر پیشرفتتحصیلی تاثیر مستقیم و معنی داری دارند.

کلیدواژه ها:

امید به تحصیل ، بی صداقتی تحصیلی ، پیشرفت تحصیلی ، اهمالکاری تحصیلی