مروری بر نظریه فعال سازی رابطه پدر-کودک و کاربرد آن در کاهش اختلالات درونی شده

نظریه فعال سازی رابطه پدر-کودک ناشی از نیازی است که برای درک بهتر وابستگی میان پدر و فرزندان مطرح شده است. این نظریه بر یک پیوند عاطفی تاکید می کند که به کودک اجازه می دهد به دنیای بیرون ورود پیدا کند و به اکتشاف هرچه بیشتر محیط اطراف خود بپردازد. همچنین پیش بینی می کند که اگر رابطه میان پدران و فرزندان ضعیف باشد، احتمال بروز مشکلات و اختلالات درونی شده همچون اضطراب و افسردگی در کودکان افزایش می یابد؛ بنابراین، این مطالعه با هدف معرفی و مروری بر پیشینه، اهداف، مراحل ارزیابی و همچنین کاربرد این نظریه درخصوص کاهش مشکلات و اثربخشی آن بر طیفی از اختلالات درونی شده کودکان صورت گرفته است. روش مطالعه حاضر کیفی و از نوع مرور سیستماتیک بوده که با استفاده از کلید واژه های نظریه فعال سازی رابطه پدر-کودک، دل بستگی پدر-کودک و اضطراب در پایگاه های اطلاعاتی خارجی همچون Science Direct، Springer و Scopus در بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۱ موردبررسی و جستجو قرار گرفته است که از این میان، ۱۳ پژوهش متناسب با هدف مطالعه برگزیده شد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که فعال سازی رابطه پدر-کودک به عنوان یک عامل تعدیل کننده بر دل بستگی بین مادر و کودک عمل می کند و می تواند منجر به کاهش اضطراب کودکان شود. درنهایت، با فعال سازی رابطه پدر-کودک می توان علاقه کودکان را به کشف دنیای اطراف خود تقویت کرد و توانایی آنان را برای ابتکار عمل و مقابله با موانع در حضور افراد و موقعیت های ناآشنا پرورش داد.

کلیدواژه ها:

فعال سازی رابطه پدر-کودک ، اختلالات درونی شده ، دل بستگی ، اضطراب