فناوری های جدید به عنوان ابزارهای درمانی و آموزشی برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

هدف از این مقاله معرفی فناوری های نوآورانه و جدید به عنوان ابزارهای مداخله ای و آموزشی جهت استفاده برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. روش پژوهش کیفی بود و مقالههایی که در آنها روش های مدلسازی به سه شیوه مدلسازی ویدیویی، خود مدلسازی ویدیویی و روش های تلفیقی این دو نوع، سطوح تعاملی مشترک، واقعیت مجازی و هوش مصنوعی یا رباتیک در آن مطرح شده بود، به عنوان جامعه در نظر گرفته شدند. از بین مقاله ها ____ تعداد ی مقاله به عنوان نمونه بررسی شدند. نتایج تحلیل محتوا، نشان داد روش های مدلسازی برای آموزش انواع مختلف مهارت ها ازجمله رفتارهای حرکتی، مهارت های اجتماعی، مهارت های حرفه ای، عملکرد ورزشی و مدیریت هیجان استفاده شده است که ازجمله آن ها می توان به برنامه CONTACT، COSPATIAL و simu-Voc اشاره کرد. دومین گروه فناوری های نوین سطوح تعاملی مشترک بود. برنامه جدول داستان و بازی پازل نمونه هایی از سطوح تعاملی مشترک بود. برنامه های آموزشی مبتنی بر سطوح تعاملی مشترک، در آموزش مهارت های اجتماعی و توان بخشی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم استفاده شده بود. سومین گروه فناوری های نوین، واقعیت مجازی بود. نمونه هایی از فناوری های مبتنی بر واقعیت مجازی، HMD، برنامه آموزشی مبتنی بر عبور از خیابان بود. از واقعیت مجازی برای آموزش مهارت های اجتماعی به کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم استفاده شده بود. آخرین گروه از فناوری های نوین مورداستفاده برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم، هوش مصنوعی و رباتیک بود. برنامههای رباتیک شامل LOGO، KISMET، ROBOTA، AURORA و B۳IA بود. نتایج بیانگر این بود که روش های مبتنی بر مدلسازی قوی ترین فناوری موجود بودند، همچنین نتایج نشان دادند واقعیت مجازی و سطوح تعاملی مشترک در زمینه مداخله های اجتماعی و عاطفی برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم موثرترند. به نظر می رسد فاصله بین ظرفیت کاربردی فناوری های نوین و محدودیتهای عملی جهت استفاده ازاین روش ها یک چالش جدی است.

کلیدواژه ها:

مدلسازی ، واقعیت مجازی ، هوش مصنوعی ، رباتیک ، اختلال طیف اوتیسم