تجارب کشورهای مختلف در مورد خصوصی سازی ترویج به عنوان راهبرد توسعه پایدار

علی رغم اهمیت فروان بخش کشاورزی در اشتغالزایی، تولید، درآمد و برآورد نیازهای جامعه، خدمات ترویج کشاورزی که تاکنون به وسیله بخش دولتی انجام می شدند، به خاطر ناتوانی در انجام کارکردهای محوله و فقدان اثربخشی هزینه ها و کارآیی، مورد انتقاد گسترده قرار گرفته است وتغییرات اساسی نظیر اصلاح ساختاری، تمرکززدایی و خصوصی سازی را در این برهه از زمان برای ترویج کشاورزی ضرورت بخشیده است وگرایش های جدیدی در عرصه سیاسی، ملی و بین المللی، گسترش ساختار دولتی و تمرکز گرایی موجود را مورد انتقاد قرار داده است. در این زمینه، صحبت از خصوصی سازی و کاهش نقش دولت به عنوان تحولی مهم در بسیاری از کشورهای جهان متداول شده است، هر چند که ترویج کشاورزی هنوز در بسیاری از کشورهای جهان به عنوان کارکرد دولتی محسوب می شود که مسئولیت انجام آن و پاسخگویی به نیازهای مخاطبان را بر عهده گرفتهاست. توافقات گوناگونی پیرامون تامین بودجه و عرضه خدمات ترویج کشاورزی توسط دولت ها تحت عنوان خصوصی سازی در سال 0891 مدنظرقرار گرفته است. همچنین زمینه سازی برای حضور کارآمد کشاورزان و مشارکت نهادینه شده ی آنها در قالب سازمان ها و اتحادیه ها، به طور فزاینده ایمورد توجه است که این امر در واقع به معنای واگذاری مسئولیت بیشتر به مخاطبان و استفاده کنندگان از خدمات ترویج با تفویض بهینه اختیارات به آنها در رویکرد مشارکتی و تعاملی می باشد. در واقع مشارکت مردمی به عنوان مولفه اصلی توسعه پایدار از طریق خصوصی سازی امکان پذیر است. لذا این تحقیق با روش اسنادی و کتابخانه ای درصدد آن است تا خصوصی سازی به عنوان راهبرد توسعه پایدار را در کشورهای مختلف مورد بررسی قرار داده و در نهایت برای اجرایی شدن ترویج خصوصی در ایران پیشنهاداتی ارائه می گردد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، ترویج خصوصی ، مشارکت مردمی ، ترویج کشاورزی