پیش بینی ارتباط خودناتوان سازی تحصیلی با پیشرفت درسی در دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان جوانرود

زمینه و هدف: آموزش دانش آموزان در تمام دوره ها به منظور تغییر افکار، رفتار، نگرش ها و مهارت های آنان صورت می گیرد و سرانجام به صورت پیشرفت یا عملکرد تحصیلی سنجیده می شود. تلاش برای شناسایی عوامل مهم در پیشرفت تحصیلی و ارائه راهبردها و انجام اقداماتی در جهت کاهش خسارات ناشی از افت تحصیلی ، مستلزم تحقیقات بسیار در این زمینه است هدف از این پژوهش تدوین مدل رابطه خود ناتوان سازی تحصیلی با پیشرفت تحصیلی در میان دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان جوانرودبود.روش پژوهش : پژوهش حاضر از نوع همبستگی و از نوع تحلیل مسیر می باشد. جامعه آماری پژوهش دانش آموزان دختر و پسر پایه مقطع متوسطه ی شهر ستان جوانرود در سال تح صیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود که با ا ستفاده از روش نمونه گیری ت صادفی چند مرحله ای خو شه ای بر ا ساس جدول مورگان به تعداد ۲۷۴ نفر دانش آموز انتخاب شدند برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه های خوش بینی تحصیلی اسچنن موران و همکاران، خودناتوان سازی تحصیلی میگلی و همکاران و خودراهبری فیشر و همکاران استفاده شد. برای تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که خودناتوانسازی و پیشرفت تحصیلی تاثیر متقابل دارند، یکدیگر را تقویت می کنند، به طوری که در خودناتوانسازی ، عملکرد ضعیف و عملکرد ضعیف به ناتوانی در استفاده از خود راهبردی تبدیل می شود.نتیجه گیری : بنابراین می توان گفت که خودناتوان سازی تح صیلی از جمله متغیرهای مهم و موثر در پی شرفت تح صیلی ه ستند که معلمان و سایر دست اندرکاران حوزه ی آموزش باید به آن توجه ویژه ای داشته باشند .

کلیدواژه ها:

پیشرفت تحصیلی ، خودناتوان سازی تحصیلی ، شکست تحصیلی ، موفقیت تحصیلی .