تأثیر تغییرات حجم پلاسما در برآورد توان هوازی بیشینه

هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر تغییرات حجم پلاسما در برآورد توان هوازی بیشینه بود. بدین منظور 14 نفر از دانشجویان دختر غیر فعال(سن: 1/54±21/6 سال، شاخص توده بدن: 3/18 ±22/90 کیلوگرم /متر مربع، حداکثر اکسیژن مصرفی: 4/18 ±29/12 میلی لیتر/کیلوگرم /دقیقه) انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. این پژوهش در دو مرحله و به فاصله 5 روز انجام شد. مرحله اول در وضعیت هیدراسیون طبیعی و مرحله دوم پس از 12 ساعت محدودیت در مصرف مایعات اجرا شد. در صبح روزهای آزمون، وزن بدن آزمودنی ها اندازه گیری، و نمونه خون قبل از تمرین به دست آمد. نمونه خونی برای تعیین حجم پلاسما و غلظت سدیم و پتاسیم سرم بکار برده شد. حداکثر اکسیژن مصرفی با استفاده از آزمون زیر بیشینه بالک و سپس بر اساس آزمون بیشینه بروس به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون های آماری t همبسته در سطح معناداری P≤0/05 استفاده شد. نتایج: وزن بدن، حجم پلاسما، توان هوازی بیشینه به طور معناداری کاهش یافت. افزایش غلظت سدیم و پتاسیم سرم نیز معنادار بود. نتیجه گیری: کاهش حجم پلاسما به دنبال دهیدراسیون خفیف (1 تا 2% کاهش وزن بدن)، بر آورد حداکثر اکسیژن مصرفی مبتنی بر ضربان قلب را کاهش می دهد. کاهش میزان توان هوازی بیشینه به احتمال زیاد به دلیل افزایش ضربان قلب است تا مصرف اکسیژن

کلیدواژه ها:

حجم پلاسما ، دهیدراسیون ، توان هوازیث بیشینه