اثر ورمی کمپوست و نانوسیلیکون بر عملکرد و برخی صفات بیوشیمیایی و فیزیولوژیک گلرنگ (.Carthamus tinctories L) در شرایط قطع آبیاری

به منظور بررسی اثر ورمی کمپوست و نانوسیلیکون بر عملکرد و برخی صفات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی گلرنگ در شرایط قطع آبیاری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی در سال ۹۹-۱۳۹۸ اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی سطوح آبیاری (آبیاری کامل به عنوان شاهد، قطع آبیاری در۵۰% مراحل تکمه دهی و گلدهی به ترتیب به عنوان محدودیت شدید و ملایم آبی بر اساس کد ۵۵ و ۶۵ مقیاس BBCH)، محلول پاشی نانواکسید سیلیکون (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، کاربرد ۲۵ و ۵۰ میلی گرم در لیتر) و کاربرد ورمی کمپوست (عدم مصرف به عنوان شاهد، کاربرد ۴ و ۸ تن درهکتار) را شامل می شدند. نتایج نشان داد بالاترین سطح از کاربرد نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل، به ترتیب۷۴ و ۱۴۵درصد محتوای کلروفیلa ‎ و ‎ b‎نسبت به عدم کاربرد نانوسیلیکون در شرایط قطع آبیاری در مرحله تکمه‎ ‎دهی افزایش داد. مقایسه میانگین ها نشان داد قطع آبیاری در مرحله تکمه دهی در بالاترین سطح از کاربرد ورمی کمپوست، محتوای پرولین و قندهای محلول (به ترتیب ۱۴۹ و ۹۹ درصدی) و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی کاتالاز، پراکسیداز و پلی فنل اکسیداز (به ترتیب ۱۰۳، ۸۲ و۹۴‎ ‎درصدی) نسبت به عدم کاربرد ورمی کمپوست در شرایط آبیاری کامل افزایش داد. همچنین بالاترین سطح از کاربرد ورمی کمپوست در شرایط آبیاری کامل محتوای کلروفیل a، عملکرد کوانتومی و عملکرد دانه را به ترتیب ۶۱ ،۶۲ و ۱۱۹ درصد نسبت به عدم کاربرد ورمی کمپوست در شرایط قطع آبیاری در مرحله تکمه دهی افزایش داد. به نظر می رسد کاربرد ورمی کمپوست و نانوسیلیکون می تواند به دلیل بهبود صفات فیریولوژیکی و بیوشیمیایی، عملکرد را تحت شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

آنزیم های آنتی اکسیدان ، پرولین ، قندهای محلول ، محتوای کلروفیل ، محدودیت آبی