تحلیل نقش سرمایه اجتماعی بر ارتقای تاب آوری در برابر خشکسالی (مورد مطالعه: روستاهای شهرستان کنگاور)

تجربه زیستی حیات بشر نشان می دهد برخی از جوامع در برخورد با بحران رفتار تاب آورتری را از خود نشان می­دهند. یکی از عوامل اثرگذار ظرفیت های موجود در جامعه و یکی از این ظرفیت های مهم سرمایه اجتماعی است. اهمیت این سرمایه از این رواست که در مواجهه با بلایا از جمله خشکسالی کمترین آسیب را نسبت به سایر سرمایه ها به خود می بیند. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به روش کمی انجام شده است. و در صدد بررسی ارتباط بین سرمایه اجتماعی و تاب آب آوری در برابر خشکسالی می­باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی در قالب نرم افزارهای SPSS و AMOS  شامل آزمون­های روایی و معادلات ساختاری جهت آزمون فرضیه­ها استفاده شده­است. داده­های مورد نیاز در این پژوهش با بهره­­گیری از روش کتابخانه­ای و میدانی گردآوری شده است. جامعه آماری پژوهش شامل ۱۳۰۰۰ نفر از افراد روستایی شهرستان کنگاور بوده است. حجم نمونه از طریق فرمول کوکران و به تعداد ۳۷۳ نفر انتخاب گردیده­است. پایایی پژوهش با روش آلفای کرونباخ نشان دهنده پایایی۰/۷ می­باشد که رقمی قابل اتکاست. نتایج پژوهش نشان داد که میان مولفه­ سرمایه اجتماعی در ابعاد درون گروهی، ارتباط دهنده و سازمانی با تاب­آوری به ترتیب همبستگی مثبت و معناداری ۳۹.، ۳۲. و ۳۶. وجود دارد. همچنین نتایج بدست آمده از معادلات ساختاری نشان داد که با ارتقا یک واحد سرمایه اجتماعی ۰.۴۸ انحراف معیار تاب­اوری ۴۲.۲۲ ارتقا پیدا خواهد کرد. همچنین بارهای عاملی بدست آمده نشان می­دهد که متغییرهای سرمایه اجتماعی مورد استفاده با تاب­آوری تناسب بسیار بالایی دارد.

کلیدواژه ها:

خشکسالی ، سرمایه اجتماعی درون گروهی ، سرمایه اجتماعی ارتباط دهنده ، سرمایه اجتماعی سازمانی ، تاب آوری ، کنگاور