بهبود رفتار سواری یک خودرو سواری از طریق بهینه سازی سیستم تعلیق غیرفعال با استفاده از الگوریتم ژنتیک

بهبود رفتار سواریRide)یکی از اهداف اصلی طراحی سیستم تعلیق خودروها می باشد. در بررسی این رفتار دینامیکی خودرو بهبود ویژگیهای خوش سواری، بازی سیستم تعلیق و قرار پذیری تایر، مورد نظر می باشد. ولی از آنجا که در مورد سیستمهای تعلیق غیر فعال تغییر متغیرهای طراحی باعث همگرایی تمامی این ویژگی های به سمت حالت مطلوب نمی شود،بهینه سازی این سیستمها ضروری است. در این تحقیق از مدل کامل یک خودرو سواری در محیطADAMS استفاده گردیده است. سیستم تعلیق جلو این خودرو از نوع مک فرسون و سیستم تعلیق عقب، تیر پیچشی می باشد. پارامترهای بهینه سازی عبارتند از: سختی فنرهای جلو و عقب و میرایی دمپرهای جلو و عقب هنگام باز و بسته شدن. ورودی مدل با توجه به دستهبندی ناهمواری های جاده طبق استانداردISOو نیز وضعیت جاده های کشور، ترکیبی از جاده های نوعC و B انتخاب گردیده است. تابع هدف بهینه سازی ترکیبی از معیارهای: شتاب راننده، سطح زیر منحنی شتاب راننده-فرکانس، جابجایی سیستم های تعلیق جلو و عقب، تغییر شکل تایرها، شتاب زاویه کله زنی بدنه و زاویه غلت بدنه در نظر گرفته شده است. بمنظور تعیین میزان تأثیر هر یک از پارامترها، عملیات تحلیل حساسیت قبل از بهینه سازی صورت گرفته است. بدلیل ویژگیهای خاص الگوریتم های تکاملی و بخصوص الگوریتم ژنتیک، از این روش برای بهینه سازی مورد نظر استفاده گردیده است. پس از انجام فرایند بهینه سازی، مقادیر بهینه پارامترها حاصل شده است.

کلیدواژه ها:

سیستم تعلیق ، مدل سازی ، بهینه سازی ، الگوریتم ژنتیک