مقایسه امید به زندگی و سلامت روان بیماران تحت درمان نگهدارنده متادون با بیماران تحت درمان نگهدارنده بوپرنورفین

سوء مصرف مواد یک فاجعه برای افراد مصرف کننده، خانواده شان و جامعه می باشد. روند روبه افزایش آن به یک مساله مهم بهداشت عمومی تبدیل شده و موجب نگرانی سیاست گزاران شده است. در حالی که کشورهای پیشرفته زیادی از درمان های دارویی برای درمان افراد وابسته به مواد مخدر استفاده می نمایند در بسیاری از کشورهای در حال توسعه این روش ها پذیرفته شده نیست. در زمینه مداخله های درمانی اعتیاد تلاش های فراوانی انجام شده که در حال حاضر دو نوع اصلی از داروهای درمان اعتیاد، متادون و بوپرنورفین نام دارند. در این تحقیق به مقایسه امید به زندگی و سلامت عمومی بیماران تحت درمان نگهدارنده متادون با بیماران تحت درمان نگهدارنده بوپرنورفین پرداخته شده است. داده ها مربوط به ۱۰۰ بیمار تحت درمان نگهدارنده متادون و بیماران تحت درمان نگهدارنده بوپرنورفین در مراکز خصوصی ترک اعتیاد سرپایی شهرستان شیراز است که در دو گروه ۵۰ نفری قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه امید به زندگی اسنایدر و همکاران (۱۹۹۱) و پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ (GHQ) بود. طبق نتایج هر دو فرض بر اساس روش t مستقل تائید می شوند به این معنا که درمان با متادون امید به زندگی و سلامت عمومی را بیش از بوپرنورفین افزایش می دهد. با توجه به نتایج این مطالعه و یافته های دیگران و مباحث مطروحه می توانیم تاثیر برنامه جایگزینی متادون را مثبت و مفید، برای درمان بیماران وابسته به مواد مخدر ارزیابی نموده و نتیجه گیری نمود که درمان پزشکی و دارویی و به ویژه بهره گیری از روش درمانی متادون به طور بالقوه می تواند در کشور ایران نیز یک روش مناسب برای درمان افراد وابسته به مواد مخدر مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

متادون ، بوپرنورفین ، امید به زندگی ، تاب آوری ، سلامت روان