اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

اصلی ترین ملاک اختلال اضطراب فراگیر عامل نگرانی می باشد، لذا با استفاده از درمان شناختی و محتوای شناختی جلسات درمانی و رفتاری و تغییر ادراکی بیماران سبک پردازش آنها تغییر می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی زنان مبتلابه اختلال اضطراب فراگیر بود. این پژوهش به شیوه ی نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل ۱۵۰ زن دارای اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به ۷ کلینیک مشاوره و روانشناختی در سال ۱۴۰۲ در شهرتهران بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۴۰ زن به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی جایگزین در دو گروه آزمایش (۲۰)نفر و کنترل(۲۰) نفر گمارده شدند. ابزارپژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (شرر و مادوکس ، ۱۹۸۲) پرسشنامه اختلال اضطراب فراگیر( (GADQ) اسپیتزرو همکاران (۲۰۰۶)، بود.برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری ستفاده شده است .یافته ها نشان داد که آموزش درمان شناختی رفتاری در افزایش خودکارآمدی زنان دارای اختلال اضطراب فراگیر در شهر تهران موثر بوده است . بنابراین پیشنهاد می شود درمان شناختی رفتاری برای افزایش توانایی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر در مواجهه با چالش ها و موقعیت های دشوار زندگی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، خودکارآمدی ، اختلال اضطراب فراگیر ، زنان