اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش کلیه زنان متقاضی طلاق شهر بهبهان در سال ۱۳۹۸ هستند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل ۳۰ نفر (۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل) است که با روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند. افراد گروه آزمایش، مداخله آموزشی را طی دو ماه در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش مشتمل اند بر مقیاس های تحمل پریشانی (DTS) و اسنادهای ارتباطی (RAM). داده ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان می دهند که بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی تفاوت معنا داری وجود دارد. به عبارت دیگر، درمان مبتنی بر شفقت باعث افزایش تحمل پریشانی و بهبود اسنادهای ارتباطی در این زنان می شود (۰۰۱/۰>P). منطبق با یافته های پژوهش حاضر، می توان درمان مبتنی بر شفقت را به منزله روشی کارا در جهت افزایش تحمل پریشانی و بهبود اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق در نظر گرفت.

کلیدواژه ها:

شفقت درمانی ، طلاق ، تحمل پریشانی ، اسنادهای ارتباطی ،