مبانی و محدودیت های حاکم بر آزادی بیان در حقوق ایران

آزادی مفهومی پرمناقشه است که در مکاتب مختلف از آن برداشت هایمتفاوتی شده و محدودیت هایی نیز برای آن بیان شده است که غالبا در اکثرنظام های سیاسی اجرا می شود. حق آزادی بیان یکی ازحقوق اساسی وبنیادین بشری به حساب می آید. درمورد محدودیت هایی که درقانوناساسی بیان شده است باید گفت که برخی از این محدودیت ها به حکمعقل درقانون اساسی گنجانده شده و این چنین محدودیت هایی موردپذیرش نظام های حقوقی سایر کشورها نیز می باشد. به عنوان نمونه«استقلال کشور» برای همه حکومت ها مهم است و هیچ چیزنباید آن رامخدوش کند. بنابراین آزادی های عمومی نمی تواند آن چنان بی قید باشد کهخدشه ای به استقلال کشور وارد کند و این یک مساله عقلی در امرحکمرانی است. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز محدودیت هایی باعنوان حفظ استقلال، آزادی. وحدت ملی، اساس نظام و تمامیت ارضی،رعایت حقوق دیگران، مصالح عمومی و حقوق عمومی را با این مبناپذیرفته و درقانون اساسی خود آورده است. این نوشتاردر پی شناختمحدودیت های آزادی بیان در حقوق ایران است که به آن پرداخته خواهد شد.

کلیدواژه ها:

حق آزادی ، آزادی بیان ، محدودیت ها ، قانون اساسی ، قانون مطبوعات