برآورد تبخیر و تعرق واقعی گیاهان مرتعی با الگوریتم SEBAL (مطالعه موردی: شهرستان اهر)

سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 61

فایل این مقاله در 28 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JGRD-21-3_001

تاریخ نمایه سازی: 17 آذر 1402

چکیده مقاله:

برآورد تبخیر و تعرق واقعی گیاهان مرتعی با الگوریتم SEBAL(مطالعه موردی: شهرستان اهر)چکیدهدر این پژوهش سعی شد در منطقه اهر که جنوب جنگلهای ارسباران قرار گرفته و دارای مراتع بیشماری از گونه های مختلف است میزان تبخیر و تعرق واقعی مراتع آویشن، نعناع و یونجه با استفاده از روشSEBAL محاسبه شود. برای این کار از ۶ تصویر ماهواره لندست ۸ در مابین سالهای ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ که در دوره اولیه و پایانی رشد قرار داشتند استفاده شد و نتایج بدست آمده با روش پنمن مانتیث مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج بیانگر آن بود که براساس روش سبال محصول نعنا در دوره اولیه رشد محصول به تاریخ ۲۹/۵/۲۰۲۱ کمترین میزان تبخیر و تعرق را با مقدار عددی ۸۴/۲ میلی متر در روز و محصول یونجه نیز در دوره اولیه رشد محصول به تاریخ ۱۱/۶/۲۰۱۹ بیشترین میزان تبخیر و تعرق را با مقدار عددی ۴۹/۳ میلی متر در روز دارا بوده است. همچنین در دوره پایانی رشد در روش سبال محصول نعنا در تاریخ ۲۸/۸/۲۰۱۸ کمترین میزان تبخیر و تعرق را با مقدار عددی ۱۸/۶ میلی متر در روز و محصول آویشن نیز در دوره پایانی رشد محصول به تاریخ ۱۹/۷/۲۰۲۲ بیشترین میزان تبخیر و تعرق را با مقدار عددی ۴۱/۷ میلی متر در روز دارا بوده است. در نهایت براساس مقایسه های انجام گرفته میان روش های مورد مطالعه در دوره اولیه و پایانی رشد از نظر مجذور میانگین مربعات خطا، میانگین انحراف مطلق و ضریب تعیین، می توان چنین نتیجه گرفت که روش سبال در مقایسه با روش پنمن مانتیث دارای میزان خطا با RMSE برابر با ۷۱۷/۰، MAD برابر با ۶۵۸/۰ و ضریب تعیین ۸۴/۰ میلی متر در روز می باشدکه قابل قبول است.کلید واژگان: تبخیر و تعرق،SEBAL ، مرتع، نیاز آبی، شهرستان اهر

نویسندگان

جلال گل ریحان

دانشجوی دکتری،گروه جغرافیا رشته رشته اقلیم شناسی ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهر

کریم امینی نیا

گروه آموزشی جغرافیا، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهر

خلیل ولیزاده کامران

گروه آموزشی جغرافیا،دانشکده علوم انسانی،دانشگاه تبریز