بررسی اثربخشی گفتاردرمانی بر توانایی زبانی و هوش کودکان عقب مانده ذهنی

عقب ماندگی ذهنی ناظر بر عملکرد عمومی هوش که بطور معنی دار پایین تر از حد متوسط است ، می باشد و به طور همزمان ، همراه با نواقصی در رفتار سازشی است که در دروان رشد و تحول ظاهر شده ، تعریف شده است . اختلال گفتاری به عنوان یکی از مهمترین اختلالات دوران رشد بوده که از رایج ترین و واضح ترین اثرات عقب ماندگی ذهنی در کودکان می باشد . پژوهش حاضر به روش توصیفی - تحلیلی و با هدف بررسی اثربخشی گفتاردرمانی بر توانایی زبانی و هوش کودکان عقب مانده ذهنی انجام گرفته است . یافته ها حاکی از آن است گفتاردرمانی به عنوان یکی از شیوه های ارزیابی و درمان مشکلات ارتباطی و اختلالات گفتاری می باشد . در این شیوه از تکنیک های گفتاردرمانی که شامل درمان حرکت دهانی ، فعالیتهای مداخله ای زبان و غیره می باشد ، برای بهبود ارتباطات استفاده می شود.

کلیدواژه ها:

گفتاردرمانی ، عقب ماندگی ذهنی ، هوش ، اختلال گفتار