تخمین صید بهینه ذخیره شاه میگو خاردار (Panulirus homarus, Linnaeus, ۱۸۷۸) در آب های شمالی دریای عمان (استان سیستان و بلوچستان)

هدف از این مطالعه، توسعه چارچوبی است که به بررسی روند صید و برآورد محدوده صید بهینه ذخیره شاه میگو خاردار (P. homarus) با جمع آوری اطلاعات صید این گونه در آب های شمالی دریای عمان می پردازد. دراین تحقیق، داده های صید تخلیه به ساحل(لندینگ) آب های شمالی دریای عمان( استان سیستان و بلوچستان) برای بیش از بیست سال گذشته (براساس تن) از سازمان شیلات ایران ( سال ۱۳۷۶الی ۱۳۹۹) جمع آوری شده است. میانگین صید برای این دوره مورد مطالعه ۶±۳۳ تن با ۹۵% فاصله اطمینان ۳۹- ۲۷ تن بوده و میزان صید طی دوره مورد مطالعه افزایش یافته (R = ۰.۳۷) است. میزان محاسباتی(۹۵% حدود اصمینان) نرخ ذاتی افزایش جمعیت (r)، حداکثر محصول پایدار(MSY)، بیوماس در حداکثر محصول پایدار(BMSY)، میزان ظرفیت برد محیطی(K) به ترتیب (۷۸/۰-۴/۰) ۵۶/۰سالانه، (۱۷۰-۱۲۰) ۱۴۰ تن، (۲۵۵-۹۵) ۱۵۶تن، (۵۱۰-۱۹۲) ۳۱۳ تن بدست آمد. براساس روند نسبت ها ی B/BMSY و F/FMSY ، می توان گفت: افزایش میزان مرگ و میر صیادی و کاهش بیوماس موجود از سال ۱۳۹۴ شروع شده و همچنان ادامه دارد. این تحقیق نشان می دهد که میزان برداشت سالانه از ذخیره این گونه به بیش از حداکثر میزان خود رسیده و جهت کاهش میزان صید و تلاش صیادی بایستی تدابیری اندیشیده شود.

کلیدواژه ها:

شاه میگو خاردار ، مدل تولید ، دریای عمان