بررسی رابطه توانمند سازی با خودشکوفایی معلمان ابتدایی شهرستان قصرقند با نقش میانجی سبک گرایش آنان به تدریس

معلم به عنوان مهمترین عامل تغییر در آموزش وپرورش نقش قابل توجهی دارد و توانمندسازی معلمان شاه کلیدی جهت پیشرفت و توسعه سازمان های آموزش و پرورش در رویارویی با تغییرات جهانی است. پژوهش حاضر به منظور تعیین و بررسی رابطه توانمند سازی با خودشکوفایی معلمان ابتدایی شهرستان قصرقند با نقش میانجی سبک گرایش آنان به تدریس انجام شده است. پژوهش به شیوه توصیفی و از نوع همبستگی اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه معلمان مقطع ابتدایی شهر قصرقند در سال تحصیلی ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ می باشد، از میان جامعه آماری حجم نمونه براساس فرمول کوکران برابر با ۱۹۶ نفر از معلمان انتخاب شدند. دراین پژوهش معیارهای ورود و خروج معلمان مقطع ابتدایی شهر قصرقند، نمره خودشکوفایی پایین و سبک تدریس پایین، عدم شرکت همزمان در سایر برنامه های آموزشی آموزش و پرورش، عدم دریافت آموزش توانمند سازی، تمایل و رضایت آگاهانه برای شرکت در پژوهش می باشد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه خودشکوفایی هژبریان و همکاران (۱۳۹۴) و پرسشنامه رویکرد معلمان به تدریس چان و الیوت (۲۰۰۴) و پرسشنامه استاندارد توانمند سازی کارکنان حسنلو و ولایی ملکی (۱۳۹۶) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم-افزارهای آماری spss-۲۲ در دو سطح توصیفی و استنباطی انجام شد. در سطح توصیفی از آمارهایی نظیر میانگین، انحراف استاندارد و در سطح استنباطی نیز به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. بنابراین نتایج تحقیق نشان داد تاثیر معناداری ۰۱/۰p< بین سبک گرایش معلمان به تدریس با خودشکوفایی معلمان وجود دارد و سبک گرایش معلمان به تدریس درتاثیر توانمندسازی معلمان بر خودشکوفایی نقش میانجی ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

توانمند سازی ، خودشکوفایی ، سبک تدریس