مدیریت زمین شهری راهبردی ویژه جهت ساماندهی سکونتگاه های خودانگیخته ی شهری با رویکرد آینده پژوهی (موردپژوهی: ناحیه منفصل شهری نایسر، سنندج)

گستردگی و پیچیدگی مسائل شهری و رشد و توسعه روزافزون شهرها، مدیریت امور شهری را به وظیفه ای دشوار تبدیل نموده است. در این میان، مدیریت بر مهم ترین عنصر و کالای کمیاب یعنی زمین شهری تاثیر فزاینده و تعیین کننده ای بر عوامل سازنده شهری دارد. یکی از موضوعات بسیار مهم در حوزه مدیریت زمین شهری، سکونتگاه های خودرو بوده  که ریشه در نحوه مدیریت زمین دارد. هدف این پژوهش، تحلیلی از مدیریت زمین شهری جهت ساماندهی سکونتگاه های خودانگیخته با رویکرد آینده پژوهی  در ناحیه منفصل شهری نایسر در شهر سنندج می باشد. تحقیق حاضر با توجه به هدف، از نوع کاربردی است. برای تجزیه و تحلیل کمی یافته ها از نرم افزار MICMAC و تحلیل مسیر، و برای تجزیه و تحلیل کیفی (استخراج شاخص ها) از نرم افزارMAXQDA استفاده شده است. جامعه آماری به صورت روش دلفی ۳۰ نفر از متخصصان شهری برای پرسش گری و امتیازدهی به شاخص ها انتخاب شدند. نتایج تحقیق نشان داد که متغیرهای ابعاد اقتصادی با میانگین وزنی۰۳/۳ بیشترین تاثیرگذاری و ابعاد زیست محیطی با میانگین وزنی ۹۴/۱ کمترین تاثیرگذاری را بر مدیریت زمین شهری ناحیه پیراشهری نایسر داشته اند. در بین متغیرها، شاخص های پایداری و تمرکززدایی، شفافیت و پاسخگویی، کارایی، توان جمعی نهادها و فناوری های مدرن به ترتیب با ارزش عددی، ۸۳، ۸۱، ۸۰، ۷۷ و ۷۶ بیشترین تاثیر را به صورت مستقیم بر وضعیت مدیریت زمین شهری ناحیه مورد مطالعه داشته اند.

کلیدواژه ها:

مدیریت زمین شهری ، سکونتگاه های حاشیه ای ، آینده پژوهی ، نایسر سنندج