بهینه سازی اقدامات توسعه کم تخریب (LID) در حوضه های شهری، مطالعه موردی شهر رشت

سیلاب شهری باعث اختلال در کارکرد زیرساخت های شهری و همچنین حمل و نقل می شود. این سیلاب ها ناشی از رشد و توسعه سریع شهری، افزایش سطوح نفوذ ناپذیر و تغییرات اقلیمی می باشد. روش های سنتی مدیریت سیلاب عدم توانایی خود را برای کنترل سیلاب شهری، نشان داده اند. توسعه کم تخریب، یکی از رویکردهای نوین در مدیریت سیلاب است که برای کاهش اثرات شهرنشینی و اجرای توسعه پایدار در حوضه های شهری به کار گرفته می شود. هدف کلی این رویکردها تلاش برای بازگرداندن شرایط هیدرولوژیکی حوضه آبریز به شرایط پیش از توسعه است. با وجود هزینه کمتر ساخت و اجرای روش های توسعه کم تخریب نسبت به روش های سنتی مدیریت سیلاب شهری، همچنان عامل مهم در عدم استفاده از این راهبردها هزینه اجرا و طرح ریزی آن ها است. ارائه رویکرد طراحی بهینه راهبردهای توسعه کم تخریب می تواند استفاده از این روش های نوین در برنامه ریزی شهری را تسهیل کند. در این پژوهش، برای مدیریت سیلاب در شبکه های دفع آب های سطحی به ویژه در سازگاری با رگبارهای شدیدتر از رگبار طراحی، موقعیت و ابعاد LIDهای منتخب در هر زیرحوضه بهینه سازی شد. مدل بهینه ساز با استفاده از الگوریتم ژنتیک چندهدفه (NSGAII) تهیه شد. مدل بهینه ساز برای شبیه سازی عملکرد LIDهای منتخب در زیرحوضه های شهری و اثرات آن ها بر عملکرد شبکه به مدل SWMM ۵.۲ متصل شد. کارآیی این مدل پس از کاربرد آن در بخشی از شهر رشت موفق ارزیابی شد.

کلیدواژه ها:

مدیریت سیلاب ، سنگفرش تراوا ، بشکه باران ، بام سبز ، الگوریتم ژنتیک ، پارتو