ارزیابی پتانسیل گونه درمنه کوهی در جذب گاز گلخانه‌ای CO2 (مطالعه موردی: مراتع چیرو استان سمنان)

کربن عمده‌ترین عنصر گازهای گلخانه‌ای محسوب می‌شود که تریسب آن توسط فرایند فتوسنتز از طریق زیتوده گیاهی، ساده‌ترین و ارزان‌ترین راه کار ممکن برای کاهش سطح این گاز اتمسفری است. پوشش گیاهی با بافت چوبی توانایی ترسیب کربن بیشتری دارد و در مراتع خشک بیشتر شامل فرم رویشی بوته‌ای است. در این مقاله با هدف ارزیابی توان ترسیب کربن گونه های بوته ای درمنه کوهی Artemisia aucheri بخشی از مراتع خشک چیرو در استان سمنان انتخاب شد. به طوری که بتوان بر تلی از پوشش گیاهی به روش تصادفی - سیستماتیک در قالب 20 پلات 1*1 متر مربعی در طول دو ترانسکت عمود بر هم به طور 100 متر انجام شد. میزان کربن آن‌ها به روش احتراق تعیین گردید .نمونه برداری از خاک نیز در دو قطب 15 - 0 و 30- 15 سانتی‌متر در محدوده پیش به خارج از محدوده پیش انجام شد. جهت تعیین کربن آلی خاک از روش والکی - بلک استفاده شد. سپس با محاسبه وزن مخصوص ظاهری gr/cm3 خاک در هر عمق نظر میزان کربن آلی خاک در وزن مخصوص ظاهری، وزن کل که حرب و نه ترسیب شده در خاک به دست آمده بود . به منظور بررسی مقایسه‌ای میزان ترسیب کربن خاک و در هر قوم و از آزمون t مستقل استفاده گردید. این بررسی به کمک نرم‌افزارهای آماری EXCEL و SPSS v.16 انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان که اندام زیرزمینی (ریشه) با 29/435 کیلوگرم در هکتار بیشترین میزان ترسیب را در بین سایر اندام‌ها (شاخ و برگ، ساقه) داشته است. همچنین در مقطع چیرو ، میزان ترسیب کربن خاک در عمق 15 - 0 نسبت به عمق 30-15 سانتی‌متر بیشتر بود و گونه درمنه انرژی پس به من می‌داد (در صد 5%) در تفسیر کربن آلی در عمق 30 - 15 سانتی‌متری بین دو منطقه محدود ریشه ، خارج از محدوده ریشه داشته است درحالی‌که طعام و 90 و سه معنی داری بر میزان ذخیره کرد و نداشته است.

کلیدواژه ها:

گاز گلخانه‌ای CO2 ، کربن ، زیتوده گیدهی ، درمنه کوهی ، مرتع چیرو