سیاست خارجی ایران: از روحانی تا رئیسی

ایران از جمله کشورهایی است که در آن تلاقی و تداخل سیاست خارجی و داخلی قابل انکار نیست. در دهه های اخیر سیاستخارجی ایران دچار تغییرات و تحولاتی شده است البته که متغیرهای ثابتی را هم میتوان در سیاست خارجی ایران مشاهده کرد. ازجمله موارد مهم در سیاست خارجی ایران نقش قوه مجریه در طرح و اجرای آن است. از این رو در این پژوهش این پرسش مطرحمیشود که سیاست خارجی ایران در دوره رئیسی بر اساس چه شرایطی نسبت به دوره روحانی تغییر یافته و نهایتا واجد چه الزاماتو ملاحظاتی بوده است. در پاسخ به این پرسش این فرضیه مطرح شده است که سیاست ایران در این دوره با عبور از اتکا به اروپا وغرب به سوی سیاست همسایگی در ضمن گرایش به شرق حرکت کرده که الزامات و ملاحظاتی اقتصادی و سیاسی داشته است. دراین اثر از روش توصیفی-تحلیلی و با مراجعه به منابع کتابخانه ای و اینترنتی استفاده شده است. در این پژوهش ضمن اشاره بهمبانی نظری تغییر و تحول سیاست خارجی در دو نظریه واقع گرایی و سازه انگاری به محتوای سخنرانیهای رئیسی و برخی ازسیاستمداران این دولت به عنوان مبانی مطرح و اصول سیاست خارجی اشاره شده است. در مرحله بعد به سیاست خارجی رئیسیدر کشورهای همسایه و مناطق پیرامون به صورت کلی و بر حسب ضرورت موردی اشاره شده است. نتیجه ای که از این پژوهشحاصل میشود این مسئله است که سیاست خارجی ایران در این دوره ضمن اینکه دستخوش تحولاتی چون گذار از غرب و اروپا بهسمت گرایش به دیپلماسی همسایگی و گرایش به شرق است. از سوی دیگر مهمترین الزام و پیامد چنین سیاست خارجی توسعهشبکه ترانزیتی کشور و توسعه و گسترش روابط تجاری با این کشورها است.

کلیدواژه ها:

سیاست خارجی ، رئیسی ، دیپلماسی ، روابط تجاری ، روحانی