اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر بهزیستی روانشناختی مادران کودک کم توان ذهنی

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر بهزیستی روانشناختی مادران کودک کم توان ذهنی بود. روش پژوهش حاضر در زمره تحقیقات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی در مرکز توانبخشی ساعی نور شهرستان ساوه در سال ۱۴۰۱ بودند که از بین آنان تعداد ۲۴ نفر ۱۲ نفر در گروه کنترل و ۱۲ در گروه آزمایش از طریق روش نمونه گیری غیرتصادفی انتخاب شدند. جهت سنجش اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف (۱۹۸۹) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس چند متغیره (مانکوا) و مفروضه های آن با استفاده از نرم افزار SPSS۲۶ انجام گردید. نتایج آزمون نشان داد روان درمانی مثبت نگر بر بهزیستی روانشناختی مادران کودک کم توان ذهنی با احتمال ۹۹ درصد اثربخش بود. بنابراین روان درمانی مثبت نگر می تواند به عنوان یک مداخله موثر در مادران کودک کم توان ذهنی مورد توجه قرار داده شود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، بهزیستی روانشناختی ، مادران کودک کم توان ذهنی