اثربخشی طرحواره درمانی به شیوه ی گروهی بر باورهای غیرمنطقی و تعارضات زناشویی زنان دچار طلاق عاطفی شهر تهران

پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش تجربی به صورت طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان بالای ۳۰ سال مراجعه کننده به کلینیک های روانشناسی مناطق ۱۳ و ۱۵ شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بودند بود که با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۲۰ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۰ نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه های آزمون باورهای غیر منطقی اهواز(۴(IBT-A و تعارضات زناشویی ثنایی ذاکر و براتی (۱۳۸۷) بود. به گروه آزمایش به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش طرحواره درمانی داده شد، برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و آمار استنباطی تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی به شیوه گروهی بر کاهش باورهای غیر منطقی زنان دچار طلاق عاطفی شهر تهران موثر بود.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، باورهای غیرمنطقی ، تعارضات زناشویی ، طلاق عاطفی