بررسی تطبیقی نمایشگریهای نمادین گاو در فرهنگ اساطیری مردم ایران، هند واسپانیا با رویکرد تفسیرگرایی کلیفورد گیرتز

این مقاله در گام نخست به بررسی تطبیقی و ریشه شناختی اسطوره گاو در فرهنگ باستانی ایران،هند و اسپانیا، به عنوان سه مرکز بنیادین اساطیری در رویارویی با کارکردهای آشکار و پنهان گاو درفرهنگ نمایشی مردم سه کشور مذکور از منظر انسان شناسی فرهنگی مبتنی بر نظریه تفسیرگراییکلیفورد گیرتز می پردازد. در گام دوم به ساختارشناسی نمایشگریهای گاو با همان رویکردهایاساطیری خواهد پرداخت. و در نهایت به مقایسه شکلهای نمایشی گاو در زندگی امروزی مردم هرسه کشور براساس ساختارهای نمایشی ارسطویی منظور خواهد شد. بنابراین معیار سنجش در اینمقاله پیدا نمودن شکل ها، عناصر و کارکردهای نمایشی گاو با رویکرد دراماتیک ارسطویی (زبان،مضمون، طرح، ساختار، موسیقی، فضا) است. یافتهها نشان میدهد که گاو از خاستگاهی پنج هزارساله در تاریخ و تمدن شرق به ویژه ایران و هند برخوردار بوده و به تدریج در آسیای میانه، قفقاز ونیمی از اروپا اشاعه گردیده است. در حال حاضر گاو همچنان در فرهنگ نمایشی مردم هند و ایران واسپانیا جریان دارد اما با سه تفاوت و سه رویکرد اساسی نقش آفرینی می کنند. شواهد نشان می دهدکه گاو در آیین ها و باورهای هند سمت و سویی پرستشگرایانه، محترم و مقدس پیدا کرده، در اسپانیابه توتم و مرگ آفرینی ماتادوریستی تبدیل شده و در ایران به مظهر باروری، نجات طبیعت،حاصلخیزی و زایندگی مشهور است. روش تحقیق در این مقاله کتابخانه ای، اسنادی و میدانی(مشاهده, مصاحبه و مشاهده مشارکتی) بوده و با تکیه بر تحلیل محتوای کیفی نیز تجزیه و تحلیلشده است.

کلیدواژه ها:

اسطوره گاو ، ایران ، هند ، اسپانیا ، نمایش ، انسان شناسی فرهنگی ، گیرتز