بررسی دعا و نیایش شخصی و تعلیمی درحدیقه سنایی و تاثیر تربیتی ان بر انسان

دعا و نیایش در فرهنگ اسلامی از دیرباز در ایران و ادبیات فارسی نمودی ویژه داشته به گونه ای که موجب آفرینش نوع ادبی بی نظیری به نام ادبیات نیایشی در ادبیات فارسی شده است دعا و نیایش علاوه بر تعلیم و تربیت انسان در رشد و تکامل عرفانی و تعالی بخشی روح انسانی نیز نقش مهمی داشتنددر این مقاله توصیفی - تحلیلی برانیم تا پس از بررسی پیشینه دعا و نیایش در متون فارسی بگوییم دعا و نیایش که همان گفت وگوی صمیمی با خداست تعالی بخش روح انسان است وبهترین وسیله ی ارتباط و تکامل و سیر و صعود به درگاه خداست واعتقاد به تاثیر دعا در تحولات هستی از ایمان و یقین انسانها به وجود نیروی برتر و تصرف اراده او در هستی نشات می گیرد .در ادبیات همواره از ارتباط با خداوند و نیایش با او به کرات صحبت شده است اهل شعر و ادب هم در قرون متمادی ، نوشته های خود را به تاسی از آیات قرآن و تعالیم دینی با نام و یاد خداوند و حمد وثنای او آغاز می کردنداین اموزه ی دعا ونیایش همواره مورد توجه انسان ها بوده بررسی و تحقیق در این آثار می تواند خوانندگان را بیش تر به عمق مفهوم دعا و نیایش به عنوان اموزه ای تعلیمی و تربیتی که تعالی بخش روح انسانی است آشنا سازد و بگوید و دعا و نیایش فقط ستایشی نیست و در گونه های دیگر نیز جلوه می نماید و در زنجیره علل و اسباب یکی از علتها و سببهایی است که خدا در کار انسان موثر قرار داده است .

کلیدواژه ها:

نیایش و دعا ، انسان ، ادبیات ، شعر ، سنایی