تاثیر تمرین شنای میان و بلند مدت، بر مقادیر سرمی کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز موش های صحرایی نر

مقدمه: ممکن است که مدت زمان اجرای تمرین شنای استقامتی، بر آسیب عضلانی تاثیرات متفاوتی داشته باشد. بر همین اساس، هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر شنای میان و بلند مدت بر آسیب عضلانی موش های صحرایی نر می باشد. روش شناسی: تعداد هجده سر موش صحرایی جنس نر با وزن ۲۵۰-۳۰۰ گرم، به طور تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین میان مدت، و تمرین بلند مدت تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت ده هفته و پنج روز در هفته، و یک ساعت در هر جلسه آغاز گردید. گروه بلند مدت، از هفته پنجم سی دقیقه بیشتر شنا کردند، تا هفته دهم به سه ساعت در جلسه رسید. نمونه خونی از سیاهرگ زیرین گرفته شد، و جهت سنجش مقادیر سرمی کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز، از روش رنگ سنجی (DGKC) استفاده شد. مقادیر توسط روش آماری آنوا یک سویه آنالیز شدند. نتایج: مقادیر سرمی کراتین کیناز در گروه میان مدت در مقایسه با گروه های کنترل و بلند مدت افزایش معنی داری داشت (p=۰/۰۰۱)، در حالی که در مقادیر لاکتات دهیدروژناز، تغییر معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که اجرای تمرین شنای میان مدت در مقایسه با شنای بلند مدت، آسیب عضلانی بیشتری به دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

شنای میان مدت ، شنای بلند مدت ، آسیب عضلانی