بررسی رابطه خودپنداری دانش آموزان با الگوهای ارتباطی خانواده آنها

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه میان خودپنداری دانش آموزان و الگوهای ارتباطی خانواده آنها در میان دانش آموزان شهر الیگودرز انجام گرفت. روش تحقیق از حیث هدف کاربردی و از نوع توصیفی-همبستگی است. در این پژوهش جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان متوسطه دوم شهر الیگودرز در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ است. روش نمونه گیری به صورت خوشه ای بود به این ترتیب که مدارس متوسطه دوم دخترانه شهر الیگودرز به ۴ ناحیه تقسیم شدند و از هر ناحیه دو مدرسه دخترانه به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از توزیع پرسشنامه ها خودپنداری و الگوهای ارتباطی تعداد ۱۰۰ نفر از بین افراد داوطلب واجد شرایط بهطور تصادفی انتخاب شدند. ملاک های ورود به مطالعه: دانش آموزان متوسطه دوم دختر،، رضایتنامه شرکت در پژوهش، عدم وجود اختلالهای روانشناسی. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های پرسشنامه خود پنداره کالیفرنیا و پرسشنامه الگوهای ارتباطی ریچی و فیتز پاتریک است. به منظور آزمودن فرضیه ها و تجزیه وتحلیل داده های آماری از آزمون همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ استفاده شد. نتایج نشان داد ضریب همبستگی پیرسون بین خودپنداری و گفتوشنود ( (r=۰/۵۲۱ نشان دهنده رابطه مثبت و معنیدار است. بین خودپنداری و هم نوایی (r=-۰/۴۷۶) نشاندهنده رابطه منفی و معنیدار است . یعنی با افزایش گفتوشنود، خودپنداری نیز افزایش و با کاهش آن خودپنداری نیز کاهش مییابد. و همچنین با افزایش هم نوایی خودپنداری کاهش می یابد و با کاهش هم نوایی خودپنداری نیز افزایش مییابد. با توجه به نتایج حاصلشده مبنی بر وجود ارتباط میان خودپنداری و الگوهای ارتباطی پیشنهاد میشود که در مدارس و آموزشگاه ها کارگاه ها و جلساتی برگزار کنند و خانواده ها و اولیای دانش آموزان را از الگوهای ارتباطی که در خانواده ها برقرار است آگاه کنند.

کلیدواژه ها:

الگوهای ارتباطی خانواده ، خودپنداری ، دانش آموزان