ادبیات و آموزش زبان پارسی بر اساس زبان شناسی

مساله آموزش زبان در ایران بسیار پیچیده و در عین حال ساده است . پیچیده از این جهت که روشن نیست چه زبانی را چه کسی با چه روشی و به چه دلیل آموزش می دهد و ساده از آن جهت که هر کسی با هر روشی و به هر دلیلی که زبان انگلیسی تدریس کند از نظر ما »زبان« آموزش می دهد. رابطه آموزش زبان و ادبیات دوسویه دارد: از یکسو از اهداف غایی آموزش زبان، ورود به عرصه ادبی هر زبانی و از سوی دیگر ادبیات ابزار آموزش زبان و ارتقای مهارت های زبانی است . سویه دوم در ایران کمتر شناخته شده است ؛ بنابراین در این مقاله به این سویه پرداخته می شود. در این راستا در گام نخست از مجموعه کتاب ها و منابع معتبر علمی ، سیزده رویکرد عمومی در آموزش زبان بر بنیان ادبیات جمع بندی و معرفی شد که این امر برای نخستین بار صورت گرفته است و در گام دوم برای هر رویکرد مثال ها و نمونه هایی از مجموعه کتاب های آموزش نوین زبان فارسی - در جایگاه یکی از منابع اصلی آموزش زبان فارسی به غیر فارسی - زبانان در برخی مراکز معتبر - انتخاب و براساس ویژگی های نظری هر رویکرد تحلیل و تبیین شد. گروه های زبان شناسی مدعی هستند متولی امر آموزش زبان انگلیسی در ایران فارغ التحصیلان رشته آموزش زبان انگلیسی اند که زیر شاخه زبان شناسی محسوب می شود. دستاورد این پژوهش در این است که بخشی از ظرفیت های ادبیات فارسی را در آموزش زبان و ارتقای مهارت های زبانی آشکار می کند و دریچه ای نوین را به سوی آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان می گشاید.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، رویکردهای آموزش زبان ، آموزش نوین زبان فارسی ، مهارت های زبانی