الگوی شهر هوشمند در کلانشهر ها مبتنی بر توسعه پایدار

شهر به عنوان خاستگاه تمدن بشری همواره مورد توجه نظریه پردازان علوم مختلف بوده است. فضای پیچیده شهر انسان های اندیشمند را برای رهایی از مشکلات و نارسایی ها در رسیدن به حد متعالی زندگی به فکر اصلاح و ایجاد ساختارهای جدید شهری وادار نموده است. در دهه اخیر شهر هوشمند به عنوان راهکار بی بدیل حل معضلات شهری مورد توجه شهرسازان و مدیران شهری واقع شده است . با ظهور رویکرد تلفیق کاربردهای فنارری اطلاعات با زندگی مردم در شهرها و جوامع، تاکنون اصطلاحات متعددی هم چون شهر های دیجیتالی، شهر اطلاعاتی شهر کابلی، شهر دانش محور، جامعه الکترونیکی، شهر هوشمند جامعه هوشمند... و در برخی موارد جایگزین یکدیگر به کار می روند که به منظور دسته بندی دقیق مفهومی این اصطلاحات می توان از دو پارادایم اصلی شهرهای سایبر در مقابل شهرهای هوشمند استفاده نمود .شهرهای سایبر تعاملات شهری را در حوزه زیرساختهای ارتباطی، شبکه های دیجیتال، سنسورها نهادهای هوشمند برنامه های کاربردی و نرم افزارهای آنلاین اتوماسیون و پردازش اطلاعات تعریف می کنند. شهر هوشمند (Smart city) را به صورن ترکیبی از مهارتهای انسانی، موسسات و سازمانهای یادگیرنده و فناوریهای دیجیتال معرفی میکنند و تلفیق این سه جزء زمینه استفاده از هوش شهری را برای بسیاری از کارکردهای شهری مانند هوش استراتژیک اکتساب فناوری و نوآرری فراهم میکند. شهر هوشمند یعنی شهر زنده ای که قدرت درک معنا و رفتار و علائم انسانی را دارد، و به عنوان توانایی مشخص شهر و نه تمرکز بر جنبه های منفرد درک می شود.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند ، توسعه پایدار ، کلانشهر