پیش بینی رغبت به ازدواج بر اساس احساس تنهایی عاطفی و اجتماعی و تمایزیافتگی خود در دانشجویان

مطالعه حاضر با هدف پیش بینی رغبت به ازدواج بر اساس احساس تنهایی عاطفی و اجتماعی و تمایزیافتگی خود در دانشجویان انجام شد. این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است . جامعه آماری این مطالعه دانشجویان دانشگاه گیلان در سال ۱۴۰۱ بودند. نمونه این مطالعه شامل ۵۰ نفر از دانشجویان بودند که به روش در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری دادهها از نسخه دانشجویی رغبت سنج ازدواج حیدری و همکاران (پرساد) (۱۳۸۳)، پرسش نامه احساس تنهایی اجتماعی و عاطفی بزرگسالان فرم کوتاه (SEL) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن استفاده شد که هر سه دارای روایی و پایایی معتبر بودند. به منظور تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتیجه نشان داد که بین احساس تنهایی و رغبت به ازدواج رابطه منفی و معنادار (۳۸۵/۰-) وجود دارد؛ در واقع افزایش نمره در احساس تنهایی با کاهش رغبت به ازدواج در دانشجویان همراه است . نتیجه دیگر نشان داد که بین تمایز یافتگی خود و رغبت به ازدواج رابطه مثبت و معنادار (۲۸۳/۰) وجود دارد؛ در واقع افزایش تمایزیافتگی با افزایش رغبت به ازدواج همراه است . نتایج رگرسیون نشان داد که فقط متغیر احساس تنهایی بر اساس ضریب R۲ در مجموع ۱۴ درصد از واریانس متغیر رغبت به ازدواج را در دانشجویان تبیین می کند. در مجموع می توان نتیجه گرفت که احساس تنهایی و تمایزیافتگی با رغبت به ازدواج رابطه دارند؛ بنابراین جهت افزایش رغبت به ازدواج در دانشجویان به مداخلات آموزشی بر اساس متغیرهای پیش بین پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

رغبت به ازدواج ، احساس تنهایی ، تمایزیافتگی