مقایسه شادکامی و تاب آوری زنان دارای فرزند مبتلا به اتیسم و عادی

هدف اصلی این پژوهش، مقایسه شادکامی و تاب آوری زنان دارای فرزند اتیسم و زنان دارای فرزند عادی بود. طرح پژوهش، توصیفی از نوع علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان دارای فرزند اتیسم و و کلیه زنان دارای فرزند عادی در سال ۱۴۰۱ را تشکیل می دادند. نمونه پژوهش ۲۰۰ نفر (۱۰۰ نفر دارای فرزند مبتلا به اتیسم و ۱۰۰ نفر زن دارای فرزند عادی) بوده که برای انتخاب نمونه از میان زنان دارای فرزند مبتلا به اتیسم از روش نمونه گیری هدفمند و برای انتخاب نمونه از زنان دارای فرزند عادی از روش نمونه گیری در درسترس استفاده شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۱۹۹۱) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد (۱۹۹۰) بود. برای تجزیه و تحلیل فرضیه های تحقیق از آزمون های آماری t گروه های مستقل و تحلیل رگرسیون چند متغیره (MANOVA) استفاده شده است، یافته های به دست آمده از پژوهش نشان داد: بین زنان دارای فرزند اتیسم و زنان دارای فرزند عادی در متغیرهای شادکامی و تاب آوری در سطح معناداری (۰۱ / ۰) تفاوت وجود دارد، میزان شادکامی و تاب آوری داراری فرزند مبتلا به اتیسم در سطح معناداری (۰۱ / ۰) کمتر از زنان داریا فرزند عادی می باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، شادکامی ، اتیسم