ارزیابی شاخص های پایداری اجتماعی در بافت مسکونی نواحی آسیب پذیر شهری

پایداری اجتماعی ، یکی از ابعاد سه گانه ی توسعه ی پایدار ،مبتنی بر تامین طیفی از مطالبات عینی و ذهنی آحاد جامعه و حصول نوعیثبات و پویایی مدنی بوده و در مقابل، ناپایداری اجتماعی یکی تبعات توسعه ی نامتوازن شهری است که در قالب بروز و تشدید تدریجیبرخی ناهنجاری ها و معضلات کالبدی ، فرهنگی ، مدنی و اقتصادی ، حیات و هویت جوامع شهری را با چالشهای عدیده ای مواجه میسازد . در این میان ، نواحی آسیب پذیر شهرها به عنوان یکی از نخستین مظاهر عینی توسعه ی ناپایدار شهری ، از خاستگاه ها و کانون هایاصلی ناپایداری اجتماعی به شمار می روند . طی پژوهش حاضر پس از مروری اجمالی بر مبانی نظری مرتبط با رویکرد مورد مطالعه ، بهاستخراج برایندی از مولفه ها و شاخص های پایداری اجتماعی در قالب نوعی طبقه بندی مشتمل بر چهار مولفه ی اصلی (امنیت، سرمایهاجتماعی،کیفیت زندگی و مطلوبیت و رضایتمندی محیطی) پرداخته شده است ؛ این فرایند تحلیلی و پیمایشی ، با محوریت سنجش وارزیابی مولفه های پایداری اجتماعی و نیز واکاوی کم و کیف تحقق شاخصهای مرتبط با این مفهوم در بافت مسکونی محله زمزم (به عنوانیکی از محلات و نواحی آسیب پذیر شهر تهران) در نهایت به ارائه راهبردهایی معمارانه و شهروندگرایانه نظیر" تقویت شاخص های کالبدی-فضایی مرتبط با مفهوم کیفیت زندگی و رضایتمندی محیطی در مقیاس واحدهای همسایگی (متناسب با ظرفیت و مشخصاتفرهنگی،اجتماعی،اقتصادی و زیست محیطی بستر مورد مطالعه)" به منظو ر تحقق و ارتقای سطح پایداری اجتماعی در بافت مسکونی نواحیفرسوده و آسیب پذیر شهری منتج گردیده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری اجتماعی ، بافت فرسوده ، نواحی آسیب پذیر شهری