اهمیت معماری سبز در ارتقاء معماری پایدار (مطالعات موردی ساختمان سبز)

امروزه بخش اعظمی از ساکنین زمین را انسانهای شهرنشین تشکیل می دهند. هجوم جمعیت به شهرها باعث افزایشازدحام و به طبع آن افزایش ساخت وسازهای بیرویه و غیراصولی در محیط شهرها شده است. افزایش ساخت وساز باعثتخریب بیشتر فضای سبز، باغات و فضاهای بکر درون و اطراف شهرها می گردد که شاهرگ های تنفسی شهر و انسانهایشهرنشین میباشند. این تخریب گسترده محیط زیست همراه با ساخت وسازهای مغایر با طبیعت باعث افزایشآلایندگی های مختلف در محیط شهرها و فضاهای زندگی انسان و بروز مشکلات متعدد شهرنشینان شده است. تکنولوژیو علم امروز معماری برای جلوگیری از تخریب طبیعت و در عین حال بازسازی طبیعت در محیط های شهری به راهکارمعماری سبز و پایدار در طراحی ساختمان ها روی آورده است. معماری سبز به ساختمان هایی اطلاق می شود که در آن ازمصالح سبز و تکنولوژیهای سبز (مواد و مصالح قابل بازگشت به چرخه طبیعی) استفاده میشود و اثرات منفی آن را برروی محیط اطرافش کم می کند. هدف از این نوع معماری همسو شدن با محیط زیست است. روش انجام این تحقیق ازطریق مطالعه بر روی اصول معماری سبز و براساس گردآوری اطلاعات تحقیق توصیفی_تحلیلی میباشد. در ادامه مقالهدو نمونه از ساختمان سبز (دانشگاه نانیانگ سنگاپور و مجتمع مسکونی جنگل عمودی میلان) مورد بررسی قرار میگیرند.این بررسی با در نظر گرفتن شش اصول معماری سبز انجام می پذیرد. نتایج این تحقیق نشان میدهد که توجه به معماریسبز موجب جلوگیری از تخریب طبیعت، کاهش مصرف سوخت های فسیلی، آلوده نشدن محیط زندگی، تصفیه هوا و ازهمه مهمتر تاثیرات روحی_روانی بر انسان مانند افزایش آرامش، حس شادی و هیجان، نگرش مثبت به زندگی، کاهشاسترس و افزایش انرژی می شود.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، معماری پایدار ، طراحی پایدار ، محیط زیست