ارزیابی مولفه های معماری زمینه گرا با رویکرد افزایش کیفیت زندگیو تاثیر آن بر سیمای شهری

امروزه معماران به منظور بهبود کیفیت زندگی و همزیستی با محیط، در فرآیند طراحی ساختمان به معماری زمینه گرایی گرایش بیشتریپیدا کردهاند. ساختمان ها علاوه بر سازگاری با بناهای اطراف، باید سازگاری مناسب را با بستر خود داشته باشند. تاثیر زمینه و زمینه گرایی درفرآیند طراحی موارد متعددی را در بر می گیرد که میتوان به تاثیر کالبد، محیط و انسان اشاره نمود. در این راستا پژوهش حاضر با هدفشناسایی معیارهای مهم در افزایش کیفیت محیط در مجتمع های مسکونی، تاثیر ترکیب معماری زمینه گرا با طراحی ساختمان را مورد بحثقرار داده است. این پژوهش با رویکردی کیفی به روش تحلیل محتوای معیارهای موثر بر کیفیت محیطی، با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای واسنادی اصلی ترین عوامل تاثیرگذار بر افزایش کیفیت زندگی را ارائه داده است. معیارهای مطرح شده مبتنی بر معماری زمینه گرا و ترکیب آن باطراحی ساختمان ها در مجتمع های مسکونی است. نتایج نشان می دهد که یک ساختمان منفرد در ابتدا جزئی از کل محسوب می شود و ارزشآن در یکپارچگی و هماهنگی با بافت اطراف است. نقش مولفه های معماری زمینه گرا در طراحی مجتمع های مسکونی، افزایش کیفیت محیطیرا برای استفاده کنندگان فراهم می آورد. معماری زمینه گرا یک نوآوری است که با ارتباط بصری شیوا و قوی میتواند ساختمان را با بستر ترکیبکند.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، کیفیت زندگی ، سیمای شهری ، مجتمع مسکونی