تاثیر پوترسین و کودهای زیستی بر عملکرد و اجزای پر شدن دانه گندم در شرایط شوری

به‎ ‎ منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی و پوترسین بر عملکرد و اجزای پر شدن دانه گندم در شرایط شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه محقق اردبیلی در سال ۱۳۹۸ اجرا شد. فاکتورهای‎ ‎مورد بررسی‎ ‎شامل شوری در‎ ‎چهار‎ ‎سطح‎ ‎(بدون شوری به عنوان شاهد و شوری های‎ ‎۴۰، ۸۰ و۱۲۰ میلی مولار با نمک کلرید سدیم)، کاربرد کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کود زیستی، کاربرد توام سودوموناس و فلاوباکتریوم، کاربرد توام میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم و کاربرد میکوریز) و محلول‎ ‎پاشی‎ ‎پوترسین در سه سطح (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، ۵/۰ و ۱ میلی مولار) بودند. نتایج نشان داد که تحت شرایط شوری، کاربرد توام میکوریزا با سودموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین شاخص کلروفیل، عملکرد و اجزای عملکرد دانه را افزایش داد. بیش‎ ‎ترین سرعت پر شدن (۰۰۲۱۷/۰ گرم در روز)، طول دوره و دوره موثر پر شدن دانه (به ترتیب۱/۲۴ و۵۷/۳۵ روز)، وزن و حجم ریشه (به ترتیب ۷۱/۰ گرم در بوته و ۳۱۷/۱ سانتی متر مکعب به ازای هر بوته) در شرایط عدم اعمال شوری، کاربرد توام میکوریزا، سودوموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین و کمترین مقادیر آن ها در بالاترین سطح شوری، عدم کاربرد کود های زیستی و پوترسین به دست آمد. کاربرد توام میکوریزا با سودموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین در بالاترین سطح شوری، عملکرد دانه را ۵۷/۲۸ درصد نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی و عدم محلول پاشی در همان سطح شوری افزایش داد.

کلیدواژه ها:

میکوریزا ، سودوموناس ، فلاوباکتریوم ، محتوای کلروفیل