بررسی جرم جاسوسی در حقوق کیفری ایران

ارتکاب برخی جرایم ،مستقیما استقلال،تمامیت ارضی وامنیت کشور را مخدوش می کند. قانونگذار دربرخورد با این جرایم،حساسیت ویژه ای به خرج می دهد ،زیرا عدم برخورد به موقع ومتناسب با آن جرایم،باعث از بین رفتن حاکمیت ملی کشور ،که مهمترین ارزش برای ملت هاست می گردد. جاسوسی یکی از مصادیق بارز و قدیمی جرائم علیه امنیت است که معمولا یک جرم سازمان یافته ودر عین حال فرا ملی می باشد چراکه با ارتکاب آن اطلاعات حیاتی یک کشور در زمینه ی امور نظامی، امنیتی وسیاسی در طریق یک نظام سازمان یافته جرم جاسوسی در حقوق کیفری می باشد. روش تدوین این تحقیق توصیفی-تحلیلی می باشد . یافته ها نشان داد، که مطابق قوانین کشور ایران و شریعت اسلام، تجسس در حریم خصوصی افراد جامعه، امری حرام و غیراخلاقی بوده ولی اگر غرض از تجسس و جاسوسی حفظ نظام اسلامی و ارتقاءعدالت اسلامی از طریق شناسایی مفسدین و خائنین باشد دراین صورت جاسوسی نه تنها حرام و غیر اخلاقی نبوده بلکه واجب می شود. برای تحقق جرم جاسوسی مرتکب می بایست نسبت به سری بودن اسناد و مدارک علم داشته باشد و همچنین نسبت به عدم صلاحیت اشخاصی که اسناد و مدارک را در اختیار آنها قرار می دهد آگاهی داشته باشد. اهمیت اطلاعات در مراکز نظامی، که وظیفه صیانت از استقلال و تمامیت ارضی هر کشوری را بر عهده دارند، دو چندان میشود و حساسیت نسبت به افشاء آنها، به هر طریقی که صورت بگیرد نیز دو چندان است و معمولا با مجازاتی شدیدتر از مجازات افشای اسرار حرفهای در مراکز غیر نظامی همراه است. قانونگذار ایران نیز به حکم همین حساسیت جنبه های مختلف و اشکال مختلف این عمل را در قانون مجازات اسلامیو قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح و قوانین متفرقه دیگر مورد توجه قرار داده و جرم انگاری نموده است.