مقایسه اثربخشی آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی و درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر تکانش گری دانشجویان دختر دارای اعتیاد به گوشی های هوشمند

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی و درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر تکانش­گری دانشجویان دختر رشته روان­شناسی مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز که دارای اعتیاد به گوشی­های هوشمند بودند، انجام شد. در این مطالعه نیمه آزمایشی، از بین دانشجویانی که نمره آنان در مقیاس اعتیاد به گوشی­های هوشمند، دو انحراف معیار و در مقیاس تکانش­گری، یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود، ۴۵ نفر به­صورت تصادفی انتخاب شده و به­صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. تعداد افراد هر سه گروه ۱۵ نفر بود. نتایج تحلیل واریانس آمیخته نشان داد که آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش تکانش­گری موثر بوده است (۰۵/۰P<). همچنین اثر زمان (اثر درون­گروهی) نیز معنادار بود (۰۵/۰< P) و فقط در مورد گروه رفتار درمانی دیالکتیکی، کاهش تکانش­گری روی داده بود و در گروه کیفیت زندگی تغییری مشاهده نشد. پس می­توان اظهار داشت که آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی به کاهش تکانش­گری منجر شده است و این کاهش در دوره پیگیری سه ماهه پایدار بود.

کلیدواژه ها:

رفتار درمانی دیالکتیکی ، درمان مبتنی بر کیفیت زندگی ، تکانش گری