طراحی مجتمع مسکونی با تاکید بر توسعه و نقش فضاهای عمومی برطبق مفاهیم مسکن حداقل

در قرن اخیر رشد شهرنشینی و ایجاد تغییرات گسترده در الگوی مسکن ، شیوع کاهش مطلوبیت و کیفیت در طراحی را به دنبال داشته است . علاوه بر این ، در دوسال گذشته با به وقوع پیوستن یکی از بحرانهای کم و بیش پیش بینی شدهی تاریخ بشریت یعنی پاندمی ویروس کووید ۱۹ باری دیگر تاثیرات چشمگیر و بی سابقه ای را بر زندگی شاهد بودیم . بالاخره زمان ان رسیده تا برای امادگی دربرابر واقعیت های پیش بینی شدهی دیگر زندگی ، طراحی محیط مصنوع به منظور تطبیق با نیازهای جدید دستخوش تغییراتی کوچک اما تا حدی انقلابی شود. دنباله رو این سبک جدید از زندگی پساپاندمیک ، پیامدهای منفی در حوضه ی تعاملات اجتماعی و درنتیجه تنهایی بدلایل از جمله در نظر نگرفتن نیازهای انسانی در طراحی فضاهای عمومی در مناطق مسکونی پررنگ تر از گذشته شروع به خودنمایی کرد. حال برآورده شدن برخی از این نیازهای انسانی تحت تاثیر شرایط پیش رو راه حل های مختص به خود را خواهان است . یکی از این راه حل ها توجه به توسعه فضاهای عمومی باز و نیمه باز در مجتمع های مسکونی حداقل خواهد بود. مقاله حاضر در صدد تبیین راهکارهای توسعه و طراحی فضاهای عمومی با رویکرد ارتقای تعاملات اجتماعی ساکنان است تا برخی محدودیت های سکونت در مسکن حداقل جبران شود و منجر به افزایش برخوردهای اجتماعی و در نهایت تعاملات اجتماعی گردد. نوع پژوهش کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی -تحلیلی است . گردآوری اطلاعات از دو روش کتابخانه ای و مصاحبه ی نیمه ساختار یافته انجام گرفته است . در نهایت به نظر می رسد بکارگیری مولفه های کالبدی و عملکردی مسکن حداقل در توسعه ی فضاهای عمومی ( فضاهای باز و نیمه باز ) مجتمع های مسکونی در افزایش برخوردهای اجتماعی و ارتقای تعاملات اجتماعی تاثیر گذار واقع شود.