بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های حل مساله بر خودکارآمدی و تاب آوری مربیان پیش دبستانی شهر تهران

پژوهش حاضر، تحقیقی نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و دارای مرحله پیگیری است. هدف از این پژوهش بررسی میزان اثربخشی آموزش مهارت های حل مساله بر خودکارآمدی و تاب آوری مربیان پیش دبستانی بود. جامعه آماری مورد مطالعه شامل مربیان پیش دبستانی منطقه پنج شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بود. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های خودکارآمدی بندورا و تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شد. به منظور اجرای این مطالعه، ۴۰ نفر از مربیان پیش دبستانی که به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند، پرسش نامه های مذکور را تکمیل کردند. سپس اعضای گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۲ ساعته تحت آموزش مهارت های حل مساله قرار گرفتند و بعد از پایان دوره آموزشی، پس آزمون بر روی مربیان هر دو گروه اجرا گردید. به منظور تجزیه تحلیل داده ها و بررسی سوال های پژوهش از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیری و t همبسته استفاده شد. بر اساس یافته های پژوهش میزان خودکارآمدی و تاب آوری مربیانی که آموزش مهارت های حل مساله را دریافت کردند بیشتر از مربیانی بود که آموزش مهارت های حل مساله را دریافت نکردند. همچنین میزان خودکارآمدی و تاب آوری این مربیان از پایداری مناسبی برخوردار بود.

کلیدواژه ها:

اثربخشی ، آموزش مهارت های حل مساله ، خودکارآمدی ، تاب آوری ، مربیان پیش دبستانی