ارتباط بازآفرینی شهری و کیفیت مدیریت شهری

با رشد و توسعه شتابان شهرها، جمعیت، محدوده کالبدی و مساحت شهرها افزایش پیدا کرد و در نتیجه بسیاری ازمراکز شهرها با فرسودگی و ناکارآمدی مواجه شدند و مشکلاتی را از قبیل نابرابری های فضایی ، آسیب های اجتماعی،مهاجرت ساکنان و...را در پی داشته است. بازآفرینی به عنوان یک رویکردی که در سال ۱۹۹۰ مطرح شده است به عنوانیک برنامه جامع اقدام مشترک با هم افزایی و هماهنگی بین بخشی، محله هایی که بافت فرسوده دارند مشخص و اولویت بندیمی کند و با برطرف کردن مسائل و مشکلات موجب ارتقاء استاندارد زندگی و کیفیت زندگی می شود. رویکرد بازآفرینی پایدار شهری یکی از جدید ترین رویکردهای پذیرفته شده جهانی در مواجه با بافتهای فرسوده شهری است بازآفرینی شهری به مفهوم احیا، تجدید حیاتو نوزایی شهری و به عبارتی دوباره زنده شدن شهر است. رویکردهای پیشین بهسازی، نوسازی و بازسازی، بر دیدگاه های کالبدیو یا صرفا اقتصادی تکیه داشته که این امر نتیجه ای جز عدم موفقیت بسیاری از طرح ها و پروژه های نوسازی بافت های فرسودهی شهری را نداشته است .بازآفرینی شهری یک بینش جامع، یکپارچه و عملیاتی است که به حل نهایی مشکلات شهری منتهی می شود و در پی این است که با ایجاد تغییرات مثبت و پایدار، مسبب بهبودی شرایط فیزیکی، اجتماعی، اقتصادی و محیطی شهر شود.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، مدیریت شهری ، شهرداری