بررسی عوامل موثر و راهکارهای مهار و کنترل بیابان زایی ناشی از فرسایش بادی در منطقه زهک سیستان

مبارزه با بیابان زایی و مقابله با آثار نابهنجار آن برای جامعه جهانی اجتناب ناپذیر است، زیرا اگر بیابان زایی در بخشی از جهان رخ دهد، پیامدهای آن تمام ساکنان کره زمین را به نحوی در معرض خطر قرار می دهد. بی شک شناسایی مناطق حساس برای پیشگیری و دوری جستن از خسارات ناشی از بیابان زایی را می توان به عنوان گام نخست برای مبارزه با این پدیده دانست. روشهای متعددی برای شناسایی مناطق حساس و تهیه نقشه شدت بیابانزایی وجود دارد که از میان آنها روش MICD استفاده گردید و شاخص های موثر مبتنی بر فرسایش بادی براساس نوع کاربری اراضی شناسایی و مناسب ترین آنها انتخاب شوند. به منظور بررسی عوامل موثر بر بیابان زایی و ارائه راهکارهای مهار و کنترل بیابان زایی محدوده ای با وسعت 88350 هکتار در منطقه زهک سیستان در نظر گرفته شد. نتایج نشان می دهد عرصه مورد مطالعه عرصه مورد مطالعه از نظر شدت بیابان زایی در حدود 33/734 هکتار (9/0 درصد) در کلاس متوسط (II) ، حدود 38/61473 هکتار (6/73 درصد) در کلاس شدید (III) و حدود 22/21310 هکتار (51/25 درصد) در کلاس بسیار شدید (IV) قرار دارند. نتایج فوق جهت کنترل بیابان زایی، در طرح های اصلاحی- مدیریتی در مناطق با شدت متوسط پیشنهاد شد. در حالی که، طرح های احیایی – بیولوژیک و طرح های احیایی - مکانیکی با توجه به نوع کاربری اراضی در مناطق با شدت شدید و بسیار شدید مطرح گردید.

کلیدواژه ها:

شدت بیابان زایی ، فرسایش بادی ، کنترل بیابان زایی ، زهک سیستان