کاربرد پرایمینگ بذور عدس به صورت آبی، زیستی و با مواد القا کننده مقاومت در مدیریت بیماری پژمردگی فوزاریومی در شرایط آزمایشگاهی، گلخانه ای و مزرعه ای
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 158
فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ARPP-10-4_005
تاریخ نمایه سازی: 4 بهمن 1401
چکیده مقاله:
چکیده پژمردگی فوزاریومی عدس ناشی از قارچ Fusarium oxysporum f.sp. lentis از مهم ترین بیماری های این گیاه در مناطق دیم کشور می باشد. در این بررسی، تاثیر پرایمینگ بذور عدس با غلظت های مختلف مواد القاکننده مقاومت، پرایمینگ زیستی (با باکتری آنتاگونیست Bacillus methylotrophicus)، پرایمینگ آبی و استفاده از قارچ کش رورالتیاس در القای مقاومت و کاهش شدت بیماری در شرایط آزمایشگاهی، گلخانه ای و مزرعه ای ارزیابی شد. در بررسی های آزمایشگاهی، فقط اسید اگزالیک دو و چهار میلی مولار، باکتری و قارچ کش توانستند از رشد میسیلیومی قارچ عامل بیماری جلوگیری کنند. اغلب تیمارها باعث افزایش معنی دار درصد جوانه زنی بذور و طول ریشه چه در گیاهچه ها شدند. تیمارهای باکتری، پرایمینگ آبی، سیلیکون دو، نانوسیلیکون چهار، متیل سالیسیلات ۲/۰ و ۴/۰ و اسیدسالیسیلیک ۵/۰ میلی مولار، وزن تر و خشک ریشه چه و ساقه چه را به طور معنی داری افزایش دادند. در شرایط گلخانه ای، تمامی تیمارهای آزمایشی شدت بیماری را در مقایسه با شاهد به طور معنی داری کاهش دادند و بهترین تاثیر در تیمارهای رورالتیاس، B. methylotrophicus، متیل سالیسیلات ۱/۰ و اسید سالیسیلیک ۲۵/۰ میلی مولار مشاهده شد. در شرایط مزرعه ای، کمترین میزان تلفات (۲۸ و ۳۴%) به ترتیب در کاربرد انفرادی نانوسیلیکون یک میلی مولار و متیل سالیسیلات ۲/۰ میلی مولار مشاهده شد در صورتی که در کاربرد تلفیقی مواد القا کننده مقاومت با باکتری آنتاگونیست، تیمارهای نانوسیلیکون در غلظت های یک و دو میلی مولار هر دو با %۳۸ کمترین میزان تلفات را دارا بودند. این پژوهش نشان داد که کاربرد باکتری آنتاگونیست و مواد القا کننده مقاومت در ترکیب با یکدیگر یا به صورت انفرادی، روش موثری در کاهش شدت بیماری در گیاه عدس میباشد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
علی ویانی
گروه گیاه پزشکی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز.
حمیدرضا پورعلی بابا
موسسه تحقیقات کشاورزی دیم کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، مراغه، ایران.
صنم ابوالفتح زاده
گروه گیاه پزشکی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :