جلوه های وحدت ملی در اشعار شاعران پارسی زبان

وحدت ملی به معنای یکی بودن، یگانگی و هماهنگ بودن عموم مردم، از جمله مفاهیم ارزشمندی است که پهنه و گستره شعر و ادب فارسی را به خود اختصاص داده و در اشعار بسیاری از شاعران نامدار، نمود پیدا کرده است . شرایط اجتماعی و سیاسی در دورههای مختلف تاریخی ، باعث شد تا همبستگی و وحدت و پرداختن به امور جامعه و مردم، بخش مهمی از حوزه تفکر سیاسی اجتماعی شاعران را تشکیل دهد و به آنان کمک کند تا با بهرهگیری از عناصر تخیل و عاطفه و با دانستنی های خود به بیان جایگاه و اهمیت وحدت ملی بپردازند. در این نوشتار که بر اساس روش کتابخانه ای صورت گرفته ، اشعاری که دربردارنده معنا و مفهوم وحدت می باشد، در آثار برخی شاعران پارسی گو مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است . در پایان نتیجه به دست آمده این است که شاعران همواره بر این امر واقف بودهاند آنچه نجاتدهنده جامعه از تنش ها، اختلافها و کینه ها می باشد و آنچه عامل استمرار حیات و تکامل است و برای جامعه ، سعادت، قدرت و عزت به ارمغان می آورد، وحدت است و در برابر، آنچه نابودی و عقب ماندگی از کاروان تمدن و درنتیجه تسلط استعمارگران را باعث می شود، تفرقه و اختلاف است . شاعران همگان را به پاسداشت ارزشها و رفتارهای اخلاقی همچون: عشق و نوعدوستی ، گرایش به فطرت انسانی ، تعقل و دوراندیشی ، خدمت به همنوع و گفت وگوی منطقی و پرهیز از صفات ناپسند انسانی چون: ستم و بی عدالتی ، ستیزهجویی و کینه توزی فرا می خوانند.

کلیدواژه ها:

شعر فارسی ، شاعران ، وحدت ملی ، تفرقه .