بررسی و کاربرد کنایه در دوبیتی های عامیانه ی مازندران

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 289

فایل این مقاله در 9 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

LLCSCONF13_098

تاریخ نمایه سازی: 19 دی 1401

چکیده مقاله:

کنایه یکی از شیوههای هنری بیان غیرمستقیم است که از نظر لفظ و معنای ظاهری ، در محور همنشینی و از نظر معنای پوشیده و دور، در محور جانشینی کلام قرار دارد. کنایه به اقسام مختلف در کلام مطرح و از جهات گوناگون قابل بررسی است . ادب عامه علمی برای شناخت آداب و رسوم و عقاید مردماست که افسانه ها، باورداشت ها، داستانها، و ترانه ها را شامل می شود. ترانه های عامه به دلیل پاسداری از هویت فرهنگی - ملی و انتقال احساسات و عقاید گذشتگان، بخش مهمی از ادبیات شفاهی ما را تشکیل می دهند. در میان قالب های شعری ، دوبیتی ، صمیمی ترین و نزدیک ترین قالبی است که هم سراینده و هم مخاطب به آسانی با آن ارتباط برقرار می کند. در این پژوهش ، با تکیه بر روش توصیفی - تحلیلی میزان بکارگیری انواع کنایه در دوبیتی های ادب عامه مازندران مورد بررسی قرارگرفته است . از آنجا که عاشق و معشوق در دوبیتی های عامیانه حضور چشمگیری دارند، از کنایه به عنوان ابزار ارتباطی ظریف بهره می گیرند. در بررسی ۲۰۰دوبیتی مازندرانی ، در ۵۰ دوبیتی ، کنایه در اسم ، کنایه از صفت و کنایه در فعل و مصدر مشاهده شدهاست که در این میان کنایه در فعل و مصدر با ۳۹ دوبیتی بیشترین بسامد را داراست . دلیلش را می توان در پویایی و تحرک بخشی آن افعال جستجو کرد.

نویسندگان

ویدا ساروی

استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران.