بررسی رابطه سبک زندگی مصرفی با شاخص ردپای بوم شناختی

شهرنشینی پایدار رهیافت جدیدی است که به واسطه رشد روزافزون شهرنشینی و تبدیل شدن آن به سبک زندگی رایج انسان ها، برای مطالعه تعامل متقابل انسان و محیط طبیعی توسعه یافته است و برای الزام به حفظ منابع طبیعی برای نسل های آتی و کاهش پیامدهای منفی ناشی از فعالیت های شهری بر محیط زیست سعی دارد با بررسی کنش های انسانی در قبال طبیعت، به رفتار انسانی جهت بخشد. منشا این اندیشه آن است که علاوه بر تراکم جمعیت و بهره گیری از منابع، عادات مصرف و فناوری های به کار گرفته شده در روند توسعه نیز در محیط زیست تاثیر می گذارند. مقاله حاضر با تکیه بر شاخص ردپای بوم شناختی به منزله شاخصی که پایداری را بر مبنای میزان و الگوی مصرف در جوامع مختلف ارزیابی می کند، به بررسی رابطه بین سبک زندگی مصرفی با جای پای بوم شناختی پرداخته است. بدین منظور با انتخاب تبریز به منزله جامعه آماری و با اتکا به شیوه پیمایش، به جمع آوری مستقیم اطلاعات از شهروندان با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای با استفاده از ابزار پرسش نامه پرداخته است. نتایج نشان می دهد بین متغیر مستقل و وابسته تحقیق رابطه مستقیم وجود دارد. بر اساس نتایج تحلیل رگرسیونی سبک زندگی مصرفی در تمام مولفه های سازنده ردپای بوم شناختی فردی تاثیر می گذارد و قوی ترین رابطه بین متغیر تبیین گر به ترتیب با ضرایب ۳۲۹/۰ و ۳۱۳/۰ با مولفه های مصرف کالا و پس از آن حمل و نقل مشاهده می شود.

کلیدواژه ها:

الگوی مصرف ، جای پای بوم شناختی ، حفاظت از محیط زیست ، شهرنشینی پایدار