بررسی اثر موقعیت آبشکن و دیوار جدا کننده روی انحراف جریان و رسوب به آبگیرهای جانبی

یکی از مشکلاتی که در اکثر آبگیرها به وجود می آید، تجمع و ورود رسوبات به دهانه آبگیر و کاهش راندمان آبگیری است. کنترل رسوب در آبگیرها از مسائل پیچیده مهندسی رودخانه است. برای کاهش رسوب ورودی به دهانه آبگیر می-توان از مجموعه روش های کنترل کننده ورود رسوب به آبگیر استفاده نمود. در این تحقیق تاثیر زاویه و فاصله آبشکن از دهانه آبگیر همراه با دیوار جداکننده بر روی کنترل رسوب و راندمان آبگیری به صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفته است. تاثیر چهار زاویه (۳۰، ۴۵، ۶۰ و ۹۰) درجه و چهار جانمایی آبشکن (b۳b,۵/۲b,۲b,) درساحل مقابل آبگیر بررسی شده است(b عرض کانال آبگیر می باشد). نتایج نشان داد آبشکن با زاویه ۶۰ درجه و در فاصله b۲ از مرکز دهانه آبگیر نسبت به زاویه ۳۰، ۴۵ و۹۰ درجه، به ترتیب ۲۷، ۱۴و۱۲درصد عملکرد بیشتری در کاهش رسوب و ۵۳، ۴۵ و ۱۶درصد افزایش دبی انحرافی به آبگیر داشته است. همچنین با افزایش پارامتر نسبت فاصله آبشکن به عرض آبگیر، نسبت دبی انحرافی به آبگیر برای زاویه های ۳۰، ۴۵، ۶۰ و ۹۰ درجه و ۰۵/۱= u ̅/u_c به ترتیب ۵ ، ۱۳، ۲ و ۲۳ درصد، ۰۸/۱= u ̅/u_c به ترتیب ۲، ۳،۳ و ۲ درصد و ۱۱/۱= u ̅/u_c به ترتیب ۱۷، ۲۴، ۲ و ۱۰ درصد افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

آبگیر ، آبشکن ، کنترل رسوب ، راندمان آبگیری