استرس اکسیداتیو ناشی از سمیت دی - اتیل فتالات (DEP) در آبشش ماهی طلایی (Carassius auratus)

امروزه استفاده زیادی از انواع فتالاتها به ویژه دی - اتیل فتالات (DEP) به عنوان ترکیب نرم کننده در صنایع تولید پلاستیک به عمل می آید. فتالاتها در اثر تغییرات دما و فشار و نیز پس از استفاده از پلاستیک ها از محل اولیه خود جدا و پس از نشت به محیط زیست اطراف به ویژه محیط های آبی وارد شده و آبزیان را تحت تاثیر خود قرار می دهند. در این بررسی به ارزیابی تاثیر DEP در القای استرس اکسیداتیو در آبشش ماهی طلایی (Carassius auratus) با متوسط وزن ۱۵ گرم و طول ۷ سانتی متر پرداخته شده است . در شروع کار میزان LC۵۰ حاد ۹۶ ساعته برای DEP با استفاده از آنالیز Probit به میزان >۴ mg/L تعیین شد. سپس سه غلظت زیر حدکشندگی یعنی ۱/۱۰ th ۱/۵th و ۱/۲۰th از DEP LC۵۰ برای دو دوره زمانی ۷ و ۱۴ روز در آزمایشات استفاده شدند. در انتهای کار نمونه های آبشش در نرمالسالین شستشو و از آنان عصاره یا هوموژنیت (Homogenate) تهیه شد. در بررسی حاضر بیومارکرهای استرس اکسیداتیو یعنی میزان لیپوپراکسیداسیون (MDA) به عنوان شاخص اکسیداسیون غشاهای سلولی میزان پروتیین های کاربولینه (CP) و مقدار ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) هوموژنیت آبشش ها در تیمارهای مختلف به روش اسپکتروفوتومتریک سنجیده شدند. نتایج نشان داد که تیمار با DEP از یک سو موجب افزایش در میزان MDA و CP شده و از سوی دیگر موجب کاهش مقدار TAC شده اند. روی هم رفته تیمار ماهیان طلایی با DEP موجب بروز آسیب های اکسیداتیو و اختلالات فیزیولوژیکی از طریق القای استرس اکسیداتیو در آبشش آنان شده است .