وانمایی روابط عاطفی انسان در رسانه های مبتنی بر هوش مصنوعی (مطالعه ای بر سینمای علمی -تخیلی)

عشق مهمترین تجربه روحی و جسمی انسان است. در عین حال که تحلیل های فراوانی درباره عشق صورت گرفته اند، اماهر انسان با توجه به تجربیات شخصی اش، آن را تفسیر می کند و آن را به دسته های مختلف، حقیقی، مجازی و غیره تقسیمکرده اند، ا م ا عشق در هر حالتی با واقعیت وجودی انسان در ارتباط است و واقعیتی است که با خود احساسات مختلفیهمچون حسادت، شک، مالکیت، شور و رنج به همراه دارد. در بین مفسران و فیلسوفان پست مدرنیسم ژان بودریار متفکریاست که پژوهش های بسیاری درباره مفهوم واقعیت در جهان پستمدرن انجام داده است. بوردیار معتقد است که واقعیتاز دست رفته و انسان در جهانی حادواقعی و وانمایی شده زندگی می کند. در چنین جهانی به نظر بودریار هویت و ماهیتانسان نیز به چالش کشیده است و خود بشر نیز وانمودهای بیش نیست. فیلم های علمی تخیلی به ویژه آثار چند دهه اخیرمعمولا مسئله رابطه انسان با تکنولوژی، انسان و هوش مصنوعی را مطرح کرده اند. سینمای علمی - تخیلی معاصر فیلم او(اسپایک جونز، ۲۰۱۳) بیشتر بر هوش مصنوعی و ربات های انسان نما تمرکز دارند، روابط پیچیده عاطفی و احساسی انسانبا هوش مصنوعی را به تصویر می کشند. به نظر می رسد مفاهیم وانمایی و حادواقعیت که بودریار به کار برده است، درمورد فیلم او قابل تحلیل و تفسیر هستند. در واقع پژوهش حاضر که به شکل هدفمند و به صورت توصیفی- تحلیلی وبا استفاده از منابع کتابخانه ای و مشاهده فیلم انجام گرفته است، تلاش دارد این فرضیه را اثبات کند که روابط عاطفیانسان در جهان پست مدرن به واسطه واقعیت مجازی و سیستم های هوش مصنوعی، وانموده روابط واقعی هستند.

کلیدواژه ها:

وانمایی ، عشق ، فیلم علمی-تخیلی ، ژان بودریار ، سینما