بررسی ناپایداری معنا در داستان «ذکربرار کردن حسنک وزیر» با رویکرد نشانه - معناشناسی گفتمان

ناپایداری معنا: عنصری است که حقیقت معناشناسی را بیان می کند. دریافت معنا در گفتمان در پی بررسی شرایط تولید و دریافت متن که نتیجه فاصله بین فاعل شناختی و موضوع قابل شناخت است، سبب بروز دیدگاه های معنایی مختلف می شود. این تکثر و ناپایداری معنایی لزوم مطالعه زنجیره ای گفتمان را ایجاد می کند و «ماده برونه» که یلمسف به دنبال نظریه سوسور آن را به جای «دال» به کار می برد، به پیوستاری بی شکل یا نامنظم اما ریشه ای تبدیل می شود که به اشکال مختلف بروز می کند و «ماده درونه» یا همان «مدلول» را ایجاد نموده و این تطابق و همبستگی موجب ارتباط معناشناسی با گفتمان می گردد. همچنین انسجام هر گفتمان در مجموعه ای معنادار شکل می گیرد که به سبب وجود داده ها و پدیده های گوناگون، ارزش مطالعه، بررسی و تجزیه و تحلیل پیدا می کند. به همین سبب این نوشتار بر آن است تا با مطالعه عناصر گوناگون در گفتمان داستان «حسنک وزیر» از تاریخ بیهقی به صورت زنجیره ای و پیوستاری شکل دیگری از معناهای نهفته در متن را نشان دهد.

کلیدواژه ها:

ناپایداری معنا ، نشانه - معناشناسی ، حسنک وزیر ، تاریخ بیهقی